บทที่ 183 — ร่องรอยในเลือด

ห้องของนักบำบัดคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเลือด

ไม่ใช่กลิ่นคาวสะอาดเจือกลิ่นเหล็กจางๆ จากบาดแผลเล็กๆ แต่เป็นกลิ่นหนักอึ้ง...เหมือนกลิ่นสนิมเหล็กที่ถูกทิ้งตากฝนไว้นานเกินไป

มันขมติดลิ้น ทำให้กลืนน้ำลายได้ยากลำบากขณะที่ฉันเดินตามซินเธียกับเซนลึกเข้าไปในห้องทดลอง

อกฉันบีบรัด หัวใจเต้นรัว

วิสเปอร์เคลื่อนไหว...